Muntagna si scura e me faie chiù paura, stu mare in tempesta te pripara la festa.
Fuoco e calore tu puort’ int ‘o core, so’ pazza d’ ammore e t’ arapo li’ porte.
Muntagna si’ a mia e te stregno cchiù forte, nun darme turmiento nun darme la morte.
Tempesta lu’ coglie.
Fuoco ca scenne a copp’a muntagna,
gente che fuie o lupo se la magna,
terra ch’ abbrucia
senza sapè,
viento ca votte e ce porta a morte.
Sole che perde a luce int’o fummo,
strade e palazzi scuri a miezu’ juorno,
preta ‘nfucata
ce faie murì
e damme ‘o tiempo almeno e me ne fuì.
Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno
chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.
Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno
Vesuvio caro amico, ruorm, ruorm, ruorm…………….ruorm.
Gente nun sape e nun se trova,
chi ce cuntaie la storia o’ sittantanove,
Plinio l’ audace
se ne partì
e suo nipote il giovane lo riferì.
Mo a gente a tutto ‘o munno corre a vedere
il rosso pompeano ed un cratere,
a nuie cummann’ o core
viviamo qui
giorno per giorno pe nun murì.
Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno
chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.
Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno
Vesuvio caro amico, ruorm, ruorm, ruorm…………….ruorm.
Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno
chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.
Autore testo e musica Luciano Restucci. 6/2/2012