Muntagna si scura        e me faie chiù paura,             stu mare in tempesta      te pripara la festa.

Fuoco e calore tu  puort’ int ‘o core,                 so’ pazza d’ ammore e t’ arapo li’ porte.

Muntagna si’ a mia e te stregno cchiù forte,           nun darme turmiento       nun darme la morte.

Tempesta lu’ coglie.

Fuoco ca scenne a copp’a muntagna,

gente che fuie o lupo se la magna,

terra ch’ abbrucia

senza sapè,

viento ca votte   e ce porta a morte.

 

Sole che perde a luce int’o fummo,

strade e palazzi scuri a miezu’ juorno,

preta ‘nfucata

ce faie murì

e damme  ‘o tiempo almeno     e me ne fuì.

 

Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno

chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.

Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno

Vesuvio caro amico, ruorm, ruorm, ruorm…………….ruorm.

 

                             Gente nun sape e nun se trova,

chi ce cuntaie la storia o’ sittantanove,

Plinio l’ audace

se ne partì

e suo nipote il giovane  lo riferì.

 

Mo a gente a tutto ‘o munno corre a vedere

il rosso pompeano ed un cratere,

a nuie cummann’ o core

viviamo qui

giorno per giorno   pe nun murì.

 

Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno

chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.

Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno

Vesuvio caro amico, ruorm, ruorm, ruorm…………….ruorm.

 

Vieneme vieneme vieneme ‘nzuonno

chi vive int’ a stà terra tempesta lu coglie.

Autore testo e musica Luciano Restucci.   6/2/2012